In zijn recentere werk (2000-2009) is er een steeds verdergaande abstractie en vereenvoudiging zichtbaar . Het expressionistische schilderen, waarbij de verf als het ware over het beeldvlak stroomde,is wat losgelaten. De verf wordt veel strakker opgebracht en de onrust van de voorgaande periode heeft plaats gemaakt voor een meer ingetogen benadering. De kleuren zijn zuiverder geworden en de vormen scherper omlijnd. Door de beperkingen die hij zichzelf oplegt is de zeggingskracht alleen maar toegenomen. In zijn vormentaal maakt hij gebruik van landschappelijke en architectonische motieven, waarbij de titels vaak verwijzen naar het thema ruimtelijkheid zoals : horizon, poort of doorzicht. Een ander aspect van het werk is het associatieve, intuïtieve, dat vorm krijgt in zijn collages. Bij dit werk gaat hij niet uit van een vooropgezet idee, maar krijgt het toeval een belangrijke rol toebedeeld. Op subtiele wijze worden beelden gecomponeerd d.m.v. vormen die soms plastisch dan weer plat lijken . Terwijl ze bezig waren het kader af te tasten worden ze vastgezet. Hun grenzen liggen vaak buiten het beeldvlak en kunnen een gevoel van beklemming veroorzaken. Sommige vormen hebben zelfs geen kader meer en worden object. Ook is het landschap met zijn begrenzingen nog steeds een belangrijk terugkerend thema.
Naast dit werk ontstaan er tekeningen die onder het motto ‘geen dag zonder lijn’gebundeld worden tot boekjes.